Page 17 - EKDHLOSH MNHMHS PAN STAMOY

κᾶνε κουπιὰ τὶς λέξεις

μὲ τὰ ἅγια του φεγγαριοῦ
ἀδερφώνονται οὔτε τὰ φωτόνια

καὶ τὴ γύρη τῶν ὀνείρων

στὴ σεμνὴ τῶν κυμάτων τὴν ἀνάσα» (σ. 25)

Μὲ τὴν ἑπόμενη συλλογὴ «Ἰδοὺ ἡ φύτρα», πάλι ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις
Γαβριηλίδη ποὺ εἶδε τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας τὸ 2006, μία συλλογὴ

ἰσόπνοη μὲ τὴν προηγούμενη, ὁ Παναγιώτης ξεκινᾶ μὲ μία ἀναφορὰ στὸν

παντοτινὸ ἐμπνευστὴ του τὸν Ὅμηρο, καὶ θὰ μᾶς δώσει μία σειρὰ
ποιημάτων ὅπου χάρις στὸν πηλὸ τῶν λέξεων ὁ ἀρχαῖος λόγος σύν-

ράφεται μὲ τὸν σύγχρονο καὶ μᾶς δίνουν καὶ οἱ δύο μαζὶ ἕνα ἐξαίσιο

πνευματικὸ ἔνδυμα μὲ στίχους - ποικίλματα ὅπως: «Βάθρο ἡ δικαιοσύνη ἡ
ἀδικία βόθρος» (σ. 37). Δὲν λείπουν οἱ τεχνικὲς καινοτομίες, ὅπου οἱ

στίχοι λειτουργοῦν σὰν κλάσματα, ἀλλὰ πουθενὰ δὲν κλᾶται, δηλαδὴ δὲν

θραύεται, τὸ νόημα καὶ τὸ αἴσθημα. Ὑπάρχουν ἀκόμη ὀλιγοστοιχα
ποιήματα ποὺ κρύβουν βαθύτατα συναισθηματικὴ σοφία ὅπως τὸ «Ἡ χλόη

καὶ τὸ πρόβατο».

Σᾶς τὸ διαβάζω:
«μηρυκάζει τὸ πρόβατο

χαίρεται ἡ χλόη

ἔτσι τουλάχιστον δὲν ξεράθηκε»

Καὶ ἕνα ἄτιτλο μονόστιχο:

«Ὁ πυρήνας τοῦ δῆθεν ἡ μήτρα τῆς αὐθαιρεσίας».

Θὰ σταθῶ ὅμως σ' ἕνα ὑπέροχο διδακτικό. Ἐπιγράφεται «ὁ δρόμος τῆς

παγίδας». Ἀξίζει νὰ τὸ ἀκούσουμε:
«παγίδες στήνει στοὺς ἄλλους

ὅταν ὅμως καὶ αὐτοὶ σὲ μιμηθοῦν

οὔτε τῆς νύχτας δὲν σὲ σώζει τὸ σκοτάδι
τὸ δικό της δρόμο ἔχει ἡ παγίδα

δὲν γνωρίζει ἀφεντικὰ ˙
ἀλλοῦ ἀνθίζει ἡ γαλήνη» (σ. 40).

15