Page 19 - EKDHLOSH MNHMHS PAN STAMOY

διαλεκτικῆς ἀνατροφοδοτικῆς ἀλληλεπίδρασης διαφορετικῶν δομικῶν

ἐπιπέδων, σὲ ἕνα σημεῖο ἁρμογῆς ποὺ ἁρμόζει καὶ ταυτίζεται μὲ τὰ
ἀπωθημένα ὄνειρα αὐτοῦ του ὥριμου λαοῦ, μὲ προοπτικὴ τὴν προώθηση

τῶν συμμετοχικῶν διαδικασιῶν ἐνόψει της νέας κοινωνίας τοῦ 2000 μ. Χ.,

μὲ συγχωρεῖτε π. Χ.! »
Καὶ ἀπαντᾶ ἡ τσαπερδόνα Ντάνυ Ντάουν:

«Ὅλα αὐτά, κύριε Χάι, εἶναι σοφὰ καὶ πρωτάκουστα, κύρια καὶ σαφῆ.
Ἐγὼ τὰ σακουλεύτηκα στὸ πὶτς - φυτίλι, στὸ μινοῦτο ποὺ λένε» (σ σ. 23 -

24)

Σήμερα ὅλοι τὰ ἀκοῦμε καθημερινὰ ἀλλὰ δὲν τὰ «σακουλεβόμαστε» στὸ
πὶτς - φιτίλι. Γίναμε μία κοινωνία βατράχων σὰν αὐτὴ τοῦ Ἀριστοφάνη.

Κοάζουμε, δὲν μιλοῦμε - ἁπλῶς σαχλολογοῦμε . Κι ὅταν σαχλολογοῦμε,

τότε καὶ σαχλὰ σκεπτόμαστε. Στὴ θέση τοῦ μυαλοῦ οἱ περισσότεροι
παλιότερα εἶχαν τοποθετήσει μία ντουντούκα, τώρα οἱ νεότεροι μία

ἠλεκτρονικὴ συσκευή. Ἀλλὰ προσοχὴ τὸ πᾶν στὴ ζωὴ εἶναι τὸ ν' ἀγαπᾶς
κατάλληλους. Ὄμορφα καὶ τακτικὰ νὰ πηγαίνεις μὲ ἐκεῖνον ποὺ νικᾶ,

ὅπως λέει ἐξίσου σαρκαστικὰ ὁ Κώστας Βάρναλης.

Μετὰ τὸ ἔργο αὐτὸ εἴχαμε μία τακτικὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Παναγιώτη.

Βλεπόμαστε, τὰ λέγαμε. Ἴσως καὶ νὰ κλαίγαμε. Πρὶν ἀπὸ τρία νομίζω

χρόνια τὸ τηλέφωνο του ἠχοῦσε ἀλλὰ ὁ ἴδιος δὲν λαλοῦσε. Εἶχε πέσει σὲ
ἄνοια. Βάσκανη μοίρα ἔπληξε αὐτὸ τὸ δυνατὸ καὶ πάντα παραγωγικὸ

μυαλό. Ἀπὸ τὸν φίλο μου Νίκο Κελέρμενο ἔμαθα ὅτι ὁ Παναγιώτης

πέθανε στὴν ἀγκαλιὰ τῶν οἰκείων του. Ἔφυγε στὶς 8 Ἀπριλίου 2016, τὸν
μήνα ποὺ ἔφυγε γιὰ τὴν Κάτω Γῆ καὶ ὁ ἥρωας τῆς Λεβάδειας καὶ τῆς

Ἀλαμάνας. Τὰ λουλούδια ποὺ τόσο ἀγάπησαν καὶ οἱ δύο ἔκλαιγαν στὴ

θανή τους. Δὲν ξέρω ἂν ἡ πολιτεία καὶ ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία ξέρουν τὸ τί
τζοβαϊρικὸ ἀξετίμητο ἔχασαν. Ὅσοι ὅμως τὸ ξέρουμε πρέπει νὰ

κρατήσουμε ἄσβεστη τὴ μνήμη του.

Ὁ Παναγιώτης ζῆ τώρα μέσα ἀπὸ τὰ βιβλία του.
ΣΑΡΑΝΤΟΣ Ι. ΚΑΡΓΑΚΟΣ

Λαύριο 1 Αὐγούστου 2016

17