Page 23 - EKDHLOSH MNHMHS PAN STAMOY

Ενώ προσπαθούσα να αποσπάσω συγκεκριμένες απαντήσεις του για ν’

αγκιστρωθώ, δεν άλλαζε τρόπο, δηλαδή ήθος, λέγοντάς μου πάντα.
– «Δεν γνωρίζω τίποτα γι’ αυτό… ούτε για το άλλο», απαράμιλλος

θιασώτης της σωκρατικής ειρωνείας. Έτσι γινόταν ποιητής ηθών, αφού με

ανάγκαζε να ανιχνεύω σιγά-σιγά τους δικούς μου τρόπους. Προς το τέλος
της συζητήσεως δε μ’ εγκατέλειπε αιωρούμενο.

– «Για ρίξε μια ματιά εκεί, κι εκεί… κι εκεί…»
Μήπως και ρίξω καμιά ματιά στο μάτι, όπως έχει πει ο Γιώργος

Μανιάτης που τόσο θαύμαζε και εκτιμούσε.

Υπήρξε, λοιπόν, ηθο - ποιος χωρίς όμως, όπως ο ίδιος αναφέρει, να
υποδύεται κανένα ρόλο.

Γινόταν στην καθημερινότητα δάσκαλος όχι μόνο δικός μου.

Δε θα ξεχάσω ποτέ, απ’ αυτές τις συζητήσεις, το χαρακτηρισμό του

για τον ΕΠΙΤΑΦΙΟ του Θουκυδίδη. «Καινή Διαθήκη της Δημοκρατίας»

τον αποκαλούσε. Αποκαλούσε έτσι το έργο που τη διδασκαλία του
κατήργησαν με περισσή σπουδή οι σημερινοί κυβερνώντες, άμα τη

αναλήψει των καθηκόντων τους.

Ούτε την άποψή του για τη ΤΡΑΓΩΔΙΑ που διατυπώνει με σαφήνεια
στο πρώτο του βιβλίο.

«…αυτό τέλος πάντων είναι η Τραγωδία, η βαθύτερη σύλληψη
του ανθρώπου, η εις τουναντίον μεταβολή, το πώς αυτή η μεταβολή

των πραττομένων στα αντίθετά τους μπορούσε να είναι
αναπαράστασις ευδαιμονίας, αυτό μόνον ο Αριστοτέλης το ήξερε, ενώ

άλλοι απλώς το υποψιάζονται».

Κάποια χρονιά της δεκαετίας του ’90 κοινοποιήθηκε στα σχολεία μια
εγκύκλιος για τη διδασκαλία της Φιλοσοφίας. Υπεδείκνυε στους

διδάσκοντες το μάθημα να προσπερνούν περιληπτικά τους αρχαίους

Έλληνες φιλοσόφους και να αναφέρονται αναλυτικά στους Ευρωπαίους
ο
από τον 14 αιώνα και μετά. Μεταξύ των διδασκόντων κι εγώ του ανέφερα
το θέμα και μου είπε με παρρησία:

-«Να κάνεις το αντίθετο κι αν σου πουν ο,τιδήποτε να τους απαντήσεις
ως εξής: το κάνω γιατί θα το κάνει ο Γκλιγκόρωφ στα Σκόπια!»

21