Page 27 - EKDHLOSH MNHMHS PAN STAMOY

μουσικό ρυθμό των εννέα ογδόων, ο οποίος απαντά στον Όμηρο και

φτάνει μέχρι τις μέρες μας στο ρεμπέτικο τραγούδι. Ο Γιώργος Μανιάτης
γνωριζόταν με τον Παναγιώτη. Όσοι συναναστρεφόμασταν τον

Παναγιώτη εκείνα τα χρόνια, τον θυμόμαστε να αναφέρεται στον Μανιάτη

χαρακτηρίζοντάς τον «γίγαντα». Ήταν μια λέξη που ερχόταν συχνά στο
στόμα του Παναγιώτη όταν ήθελε να αποτίσει φόρο τιμής σε κάποιον που

εκτιμούσε ιδιαίτερα. «Είναι γίγας της σκέψης», έλεγε.
Έρχομαι τώρα να κάνω τη σύνδεση με τον τίτλο της ομιλίας. Λέει ο

Μανιάτης: «Η υποστήριξη των Αρχαίων Ελλήνων και των Αρχαίων

Ελληνικών όπως την γνωρίσαμε είναι, εκτός από άλλοθι ανυπαρξίας,
αρχαιοκαπηλία. Η μόνη νοητή υποστήριξη των Αρχαίων Ελλήνων και των

Αρχαίων Ελληνικών είναι να γεννήσουμε Αρχαίους του μέλλοντος και να

γράψουμε Νέα Ελληνικά που στο μέλλον θα είναι Αρχαία Ελληνικά». Θα
προτιμούσα, λοιπόν, σαν τίτλο της ομιλίας μου, να βάλω: «Παναγιώτης

Στάμος, ένας Αρχαίος του μέλλοντός μας».
Έγραψε επίσης, ο Μανιάτης: «Έλληνας είναι όχι όποιος ελληνικά μιλάει,

αλλά όποιος ελληνικά μιλάει τα ελληνικά του». Και επίσης: «Η έλευση

ενός λαού στην ύπαρξη εκ νέου και η είσοδός του στην ιστορία για
δεύτερη φορά είναι η ουσία, το πυρηνικό γεγονός της Ελλάδος σήμερα και

ασφαλώς η μόνη σκέψη που μπορεί να θερμάνει ψυχές και να στηρίξει τη

νομιμότητα της ύπαρξής μας». Η ιδέα της γέννησης εκ νέου μιας χώρας ή
ενός προσώπου είναι ανιχνεύσιμη και στο έργο του Παναγιώτη. Σκοπός

μας στη ζωή, έλεγε, είναι να γεννηθούμε για δεύτερη φορά, δηλαδή να

γεννηθούμε πραγματικά, διότι τους γονείς δεν τους επιλέξαμε, μας έφεραν
στον κόσμο, αλλά εμείς πρέπει να επιλέξουμε να ξαναγεννηθούμε με το

σπαθί μας.

Η επιρροή του Γιώργου Μανιάτη είναι εμφανέστατη. Στο πρώτο βιβλίο
του Παναγιώτη, το Λόγος Ανθηρός, κάποιες εμμονές του Γιώργου

Μανιάτη σε σχέση με τη μουσική είναι διαρκώς παρούσες στις σελίδες

του. Το πρώτο αυτό το βιβλίο είναι ένα δοκίμιο που θα μπορούσε να φέρει
τον τίτλο «Ελληνικό Μανιφέστο». Είναι ένα κείμενο το οποίο θα άξιζε να

μελετάται στα σχολεία. (Τυχερά τα παιδιά της Γερμανικής Σχολής που

είχανε δάσκαλο τον Παναγιώτη). Το κείμενο αυτό, όπως γράφει ο ίδιος,
«είναι μια διακήρυξη μουσικών, ερωτικών και πολιτικών δικαιωμάτων,

25