Page 10 - Το δικό μου Πήλιο

Συνεχίζουμε να προσφέρουμε άρτους σε μικρά πανηγυράκια σε ιστορικά ξωκκλήσια και ερειπωμένα

μοναστηράκια σαν αυτό της Παναγίας του Μεγαλογένη στο Κατηχώρι.

Δουλεύω κι εγώ στα λιοστάσια και τους ωραίους μπαξέδες. Χρόνια τώρα περπατώ στους

χωματόδρομους του χωριού μου. Συναντώ τους δικούς μου ανθρώπους, τις γιαγιάδες και τους

παππούδες αλλά και τους νέους που επιμένουν ακόμα να ασχολούνται με τη γη και τους καρπούς της,

με τα τσίπουρά μας και τους μεζέδες μας. Και νιώθω πως είναι δικοί μου και είμαι δικός τους.

Έχω αναμνήσεις από δριμείς χειμώνες που πια δεν υπάρχουν και ζεστά καλοκαίρια στο σπίτι που

χτίστηκε με τόσο κόπο και μεράκι.

Όλα ετούτα εδώ γύρω, αυτά που ζω, που βλέπω, που μυρίζω, τα φωτογραφίζω χρόνια τώρα με μια

μηχανή στην τσέπη.

Τυπωμένες στο χέρι από έμενα πια, οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, δωρίζονται στα πρόσωπα που

στάθηκαν μπροστά στο φακό μου, με αγάπη αγνή ο ένας για τον άλλο. Το βλέμμα τους στις
φωτογραφίες εγγράφτηκε και μέσα μου. Ο καλύτερος έπαινος που άκουσα από τους συντοπίτες μου:

"Για δες, φαινόμαστε όπως στις παλιές φωτογραφίες" ή "Αυτή είναι ωραία, θα την κρατήσω για να τη

βάλω στο μνήμα".

Σήμερα κάποιες από αυτές τις ξαναβλέπω στο νεκροταφείο στον Άγιο Βλάση, πάνω στα μνήματα.

[10]